Kościół pod wezwaniem św. Bartłomieja w Padwi Narodowej.
Pierwszy drewniany kościół pod wezwaniem św. Bartłomieja Apostoła wybudowany został w Padwi przez plebana Bartłomieja z Rudnika1419 r. i pełnił już wtedy rolę kościoła parafialnego. Ufundował go prawdopodobnie król Władysław Jagiełło. W 1510 r. król Zygmunt Stary pokrył koszty budowy nowej, drewnianej świątyni, potwierdzając również istnienie parafii oraz znacznie rozszerzając jej przywileje. Kościół jednak spłonął najprawdopodobniej podczas wojen szwedzkich i najazdu Rakoczego. W 1664 roku postawiono kolejny drewniany kościół, który z czasem okazał się być zbyt mały na potrzeby powiększającej się parafii. Toteż rozpoczęto budowę nowego murowanego budynku, a stary został sprzedany i przeniesiony w roku 1891 do Zwiernika, gdzie stoi do dziś. Budowę współczesnego kościoła, trwającą osiem lat, rozpoczęto w roku 1878, a kierował nią ksiądz Wilhelm Skopiński. Świątynia poświęcona została przez ks. J. Knutelskiego w uroczystość św. Bartłomieja, 28 sierpnia 1887 r., konsekracji dokonał 5 września 1895 r. biskup tarnowski Ignacy Łobos. Po działaniach wojennych, zniszczony kościół odnowiono 1947r..
Wilhelm Skopiński – budowniczy kościoła
Ks. Wilhelm Skopiński, syn Józefa – miejscowego rolnika i Joanny, z domu Nawratil, urodził się w 1878 r. w Padwi jako najmłodszy z sześciorga rodzeństwa (Józefa Maria ur. 1833, Ludwik Maciej ur. 1835, który został kościelnym, Antoni ur. 1837 – poczmistrz, Józef ur. 1838 i Karol ur. 1842 – nauczyciel). Został ochrzczony w padewskiej świątyni parafialnej, a nauki pobierał w tarnowskim gimnazjum. Do kapłaństwa przygotowywał się w tutejszym seminarium, przyjmując święcenia z rąk bpa Józefa Alojzego Pukalskiego 25.07.1877 r.. Do Padwi powrócił 6 sierpnia 1877 r. i rozpoczął pracę jako wikary. Po śmierci ks. Berskiego, padewskiego proboszcza, administrował parafią (od 23.07.1885 r.), proboszczem stał się 7.11.1886 r..
Ks. Wilhelm Skopiński był inicjatorem budowy nowego, murowanego kościoła w Padwi. Prace rozpoczęły się w 1878 r., trwały osiem lat i zostały zakończony 25.09.1886 r. Ksiądz Wilhelm Skopiński kierował parafią przez 45 lat. W 1927 r. obchodzono uroczyście 50-lecie jego kapłaństwa. Wdzięczni parafianie ufundowali z tej okazji dzwon kościelny i nazwali go imieniem swojego proboszcza: Wilhelm. Dzwon do tej pory znajduje się w kościele. Ks. Skopiński zmarł 22.06.1930 r. i spoczywa na padewskim cmentarzu, pochowany przy kaplicy.
Zarząd oraz Rada zebrane na nadzwyczajnym posiedzeniu wzięli udział w pogrzebie, składając wieniec ze zboża z napisem na szarfie: Długoletniemu Przełożonemu – Kasa Stefczyka. W dowód podzięki imieniem członków Kasy na grobie Przełożonego Zarządu wyraża żal po stracie tak dobrego człowieka jakim był śp. Kanonik Wilhelm Skopiński, przez śmierć którego Kasa poniosła stratę zacnego i powszechnie lubianego Przełożonego. Aby upamiętnić ten zgon zebrani wyrażają hołd przez powstanie z miejsc w czasie czytania protokołu.” (Zapis z Ksiąg Protokołów ze wspólnych posiedzeń Zarządu i Rady Nadzorczej oraz Księgi Protokołów z urzędowania Walnych Zebrań przechowywanych w Banku Spółdzielczym w Padwi Narodowej z dnia 24 czerwca 1930 r.)
Rola kościoła w kształtowaniu postaw patriotycznych
Utratą niepodległości w sposób głęboki byli przejęci duchowni. To dzięki nim Kościół miał świadomość tego, co się dzieje i stawał się bastionem niepodległości, którego zaborcom nie udało się zniszczyć. Nasze świątynie były ostoją polskości, miejscem, gdzie naprawdę byliśmy wolni. W kościołach ludzie dowiadywali się o kolejnych powstaniach, poborze do wojska. Taką rolę Domu Bożego postrzegał młody wikary z Padwi, ks. Wilhelm Skopiński, który podjął się wielkiego, ale trudnego zadania wzniesienia nowej, dużej świątyni. Nie były to czasy łatwe: czas niewoli narodowej, a pod względem gospodarczym ziemie padewskie były bardzo słabo rozwinięte, ze słabo wydajnym, zacofanym i rozdrobnionym rolnictwem. Problemem było także ogromne przeludnienie i galicyjska nędza. Ówczesny proboszcz parafii, ks. Berski, zapisał w Kronice parafialnej: „stało się to w okresie (…) ogólnego narzekania na brak pieniędzy i złe czasy”. Jednak młody wikary był kapłanem obdarzonym siłą ducha i żywą wiarą. Kierując się tymi wartościami udowodnił, że można robić rzeczy wielkie. Wzniósł monumentalny Dom Boży pod wezwaniem św. Bartłomieja Apostoła. W Kronice parafialnej odnotowano: „zbudował dla parafii wspaniały kościół, wkładając w niego wiele zdrowia, pracę, oszczędności, a przede wszystkim wielką miłość Boga i bliźnich, która w tej pracy była głównym motorem”.
Materiały archiwalne
Architektura
Kościół Padew – zdjęcia współczesne
Stary kościół – zdjęcia współczesne
Historia.
Kościół p.w. Świętego Marcina z 1664 r. W latach 1885 – 91 przeniesiony z Padwi Narodowej (powiat mielecki). Remontowany w 1910 i 1965 r. Wieża pochodzi z 1996 r.
Budowa i wyposażenie.
Kościół drewniany, jednonawowy konstrukcji zrębowej. Orientowany, zbudowany z drewna modrzewiowego. Prezbiterium mniejsze od nawy, zamknięte trójbocznie z boczną zakrystią. Kruchta z boku nawy. Wieża od frontu, konstrukcji słupowej z izbicą i z kruchtą w przyziemiu. Zwieńczoną hełmem blaszanym, cebulastym z latarnią. Dach dwukalenicowy, kryty blachą z czworoboczną wieżyczką na sygnaturkę. Zwieńczoną hełmem ostrosłupowym z latarnią. Wewnątrz stropy płaskie. Chór muzyczny wsparty na słupach, o prostej linii parapetu z prospektem organowym z instrumentem z 1900 r., autorstwa Bronisława Markiewicza. Belka tęczowa z krucyfiksem barokowym z k. XVII w. Polichromia secesyjna, figuralno – ornamentalna z 1910 r., autorstwa Stanisława Gucwy. Ołtarz główny barokowy z poł. XVIII w. Jeden ołtarz boczny rokokowy z 2 poł. XVIII w., drugi w stylu neogotyckim z 2 poł. XIX w. Chrzcielnica barokowa z 1709 r. Ciekawy obraz przedstawiający Świętego Bogumiła z dzikiem. Dzwonnica murowana, parawanowa z XIX w., w ogrodzeniu kościoła. Jeden dzwon z 1701 r. i dwa z 1929 r.
